Vandaag is het mijn vaders 71stest verjaardag en ik heb de dag doorgebracht door hem mee te nemen voor een lange wandeling in zijn rolstoel, en daarna zijn we frietjes gaan eten. Zijn favoriete snack in de wereld, want hij is en blijft een Belg in hart en nieren. Het was goed om de dag met hem door te brengen, maar helaas gaat het niet goed met hem. De man die ik kende en van wie ik hield is al lang weg, en zelfs zijn geest is vluchtig nu zijn strijd tegen Parkinson elke dag zwaarder wordt. Dus besloot ik vandaag een van de meer bijzondere flessen uit mijn kast te pakken, en schonk mezelf een dram in van deze Williamson 9 van The Maltman. Een cadeau van mijn zus, van een distilleerderij die een speciaal plekje in mijn hart heeft. Op jou pap, Slàinte Mhath!
Velen van ons zullen onmiddellijk weten dat de naam Williamson betekent dat deze fles een fles Laphroaig is. Maar voor degenen onder u die dat niet weten, zal ik het uitleggen. De naam Williamson zal altijd verbonden blijven met Laphroaig. Het was de achternaam van de voormalige distilleerderijmanager. Bessie Williamson was de eerste vrouw die een Schotse whisky distilleerderij leidde in de 20...e eeuw. En zij was een van de drijvende krachten achter het zo populair maken van Single Malt Whisky als vandaag. Tegenwoordig gebruiken verschillende onafhankelijke bottelaars de naam Williamson voor (al dan niet teaspooned) malts van de Laphroaig distilleerderij.
Proefnotities: Williamson 9 - De Maltman
Stats:
ABV: 54,4% (108,8 proof)
Leeftijd: 9 jaar oud
Distilleerderij: Laphroaig
Eigendom van: Beam Suntory
Categorie: Islay Single Malt Scotch Whisky
Chill-Filtered: Nee
Natuurlijke kleur: Ja
Setting:
Het was een lange dag, en geen gemakkelijke. Het is altijd moeilijk als je degenen van wie je houdt ziet worstelen. Maar in plaats van je te concentreren op wat is en wat zou kunnen komen, is het ook goed om te denken aan de goede tijden die je hebt gehad. Dus goot ik deze Williamson 9 van The Maltman neat in mijn Glencairn, en voordat ik begon te schrijven bracht ik een toast uit op mijn vader. Bedankt voor alle goede tijden die we hebben gehad, laten we er met liefde aan terugdenken, samen zolang het nog kan.
Neus:
De neus is heel erg kust, en heel erg (buitengewoon) Laphroaig. Er is zilte zeelucht en pekel, alsof je net voet zet in een klein vissersdorpje en diep ademhaalt. Er is ook wat zeewier en veel van de medicinale smaken die we van Laphroaig gewend zijn. Pleisters, teer en jodium drijven uit de bovenkant van het glas als industriële rook. Hier is niets aangenaams aan, het is rauw en onverbloemd met zwijnachtige manieren. En dat is precies hoe ik mijn Laphroaig wil! Water dempt de neus behoorlijk en maakt de weg vrij voor wat citrustonen. De invloed van limoen springt daar het meest uit.
Palet:
Het gehemelte is vurig, en ik durf het zelfs een beetje duivels te noemen. Hij komt met volle kracht op je af, met veel beet. De turf en de tannines zorgen voor de tanden, en jodium en teer gaan mooi samen. Er zijn echter ook wat minder gewaagde smaken aanwezig, namelijk citrus en karamel. De citrus doet me denken aan verse citroen-ijsthee, en de karamel doet me denken aan een lekker dik stuk (met rokerige) whisky doordrenkte fudge. Er zit ook een hartige noot in, met vleugjes verkoold vlees die de revue passeren. Zwaar verkoold vlees, zoals het vlees dat je de volgende dag van de barbecue schraapt. Water versterkt de hartige invloeden in deze dram, maar het neemt wat van de char weg. In feite werd het een doorbakken biefstuk. Om van te watertanden!
Afdronk:
De afdronk is lang en gevuld met een mengsel van bittere en zure tonen. De tannines zorgen voor de meer bittere tonen, en de zure tonen bestaan uit verschillende soorten fruit. Een beetje zure appel vermengt zich met passievrucht, citroen en limoen. Als die eerste tonen wat slijten, krijg ik ook te maken met de meer pekelige tonen, met wat zout water en verkoold vlees dat weer opduikt. De neus, het gehemelte en de afdronk van deze Maltman Williamson zijn zeer coherent. Met water krijg ik plotseling honing in de afdronk, en misschien zie ik hier zelfs wat fudge. Hoe dan ook, het is zeker een zeer mooie en aangename extra laag!
Conclusie:
Ik schrijf altijd graag proefnotities over Laphroaig, omdat je de meest weerzinwekkend klinkende smaken mag opschrijven om vervolgens af te sluiten met de opmerking dat hij geweldig was. Dat weten ze zelf ook, wat blijkt uit de campagne waarin ze aankondigden dat het drinken van hun whisky is alsof je een sigaar rokende walrus kust. Deze 9 jaar oude Williamson van The Maltman is Laphroaig op zijn best. De plek waar maritiem, medicinaal en turf elkaar ontmoeten. De heilige trifecta van offensieve smaken, die zorgen voor een stellaire dram! Ik geniet absoluut van elke seconde die ik met deze whisky doorbreng en als je van Laphroaig houdt, raad ik je van harte aan deze eens te proberen. Maar wees gewaarschuwd... blijf weg als je niet van Laphroaig houdt, want dit is een dram van die distilleerderij in zijn rauwste vorm. Ik beschouw het als een stap boven hun 10 jaar oude vat sterkte.
Waardering:
92/100
Klik hier om meer te leren over hoe ik mijn proefnotities schrijf. En op welke manier ik mijn waardering en waarde bepaal.
