Het is de 4e juli en overal in de Verenigde Staten vieren mensen Independence Day! Hier in Nederland is het business as usual, maar ik besloot wat van het feestgedruis hierheen halen met een showdown van twee spectaculaire drams uit vervlogen tijden. Een George Dickel Old No. 12 en een Wild Turkey Old No. 8. Beide gebotteld in de jaren 90!
Beide samples heb ik gekregen van Norbert van Whisky4all na hem geholpen te hebben bij zijn stand tijdens Whisky in Leiden en Whisky in het Fort. Norbert was zelf erg te spreken over deze twee whisky's en als iets een aanrader van hem is dan kan ik niet wachten om het zelf te proberen, want ik weet wat een uitstekende palet hij heeft!
Proefnotities: George Dickel Old No. 12
Stats:
ABV: 45% (90 Proof)
Leeftijd: NAS
Distilleerderij: Cascade Hollow Distillery
Categorie: Tennessee Sour Mash Whisky
Neus:
Het eerste wat me verbaast in de neus van deze dram is hoe relatief delicaat deze whisky is. Ik ben over het algemeen veel meer intensiteit gewend van bourbon, maar deze is zacht en vergevingsgezind. Klassieke tonen van vanille, melasse en bruine suiker zijn goed waarneembaar, maar toch delicaat. Wat heerlijk is, want het laat bloemige noten van heide, lavendel en roos prachtig doorschijnen. Dat maakt het met gemak een van de meest florale bourbons (of Tennessee whisky's) die ik ooit gedronken heb.
Palet:
Net als de neus heeft het palet een prachtige balans, hoewel het verschuift naar een heel ander spectrum. Waar het de florale tonen waren die de klassieke zoetheid op de neus in balans brachten, is het de invloed van eikenhout en tannines die hier in contrast staat. Zoethoutwortel, eikenhoutkrullen en tannines spelen prachtig af tegen marshmallow, melasse en vanillecake.
Afdronk:
De afdronk lijkt eeuwig te duren, wat me verbaasde omdat de intensiteit van deze dram zo zacht leek. Wat er achterblijft in je mond is echter een heel ander geval. Donkere chocolade met munt, zoethoutwortel en manukahoning creëren een intens gevoel en het is een genot is om daar zo lang mogelijk van te genieten.
Waardering:
91/100
Proefnotities: Wild Turkey Old No. 8
Stats:
ABV: 43,4% (86,8 Proof)
Leeftijd: NAS
Distilleerderij: Wild Turkey Distillery
Categorie: Kentucky Straight Bourbon
Neus:
De neus van deze dram is ook zachter dan wat ik gewend ben van bourbon, maar het komt veel dichterbij dan de George Dickel. Het eerste wat ik oppik is stroop, dikke stroop zoals je oma het vroeger maakte (het soort dat ervoor zorgt dat de lepel rechtop blijft staan in de pot). Daarachter vind ik een zeer aangename kruidengeur die een mengeling lijkt van venkel, anijs en nootmuskaat. Er zitten ook wat geuren van oude sigarenkistjes in, wat in contrast met alle andere smaken die al genoemd zijn zorgt voor een heerlijk complexe neus.
Palet:
In vergelijking hiermee is het smaakpalet veel minder complex, maar daarom niet minder aangenaam. De stroop lijkt te veranderen in een dikke appelstroop (Rinse appelstroop voor de Nederlanders) en wordt gecombineerd met rumrozijnen. Dit is nog steeds mijn favoriete whiskynoot tot nu toe. De tannines zijn ook in deze dram goed merkbaar, maar ze zijn lichter dan bij de Dickel en doen me meer denken aan een ijsstokje dan aan echt eikenhoutschaafsel. Wat aardbeienlimonade rondt het geheel mooi af.
Afdronk:
De afdronk is met gemak het beste deel van deze dram. Niet omdat de rest van de ervaring onaangenaam was, maar omdat de afdronk gewoon bizar goed is. De aardbei-achtige limonade waar ik het over had? Daarvan gaat de volumeknop op 7 en er wordt daarnaast een heleboel ander fruit aan toegevoegd. Er zijn bramen, aalbessen en frambozen. En er zit een zoetheid aan die me intens doet denken aan fruitsnoepjes (Fruittella's). Honing en een vleugje eikenschaafsel blijven ook achteraan hangen. Het enige mogelijke minpunt dat ik kan vinden is dat de afdronk korter duurt dan die van de Dickel. Begrijp me niet verkeerd, het is nog steeds een lange afdronk. Maar ik zou er maar wat graag nog langer van genieten.
Waardering:
92/100
Showdown Verdict:
Zoals je waarschijnlijk al uit mijn beoordelingen kunt opmaken, waren deze twee whisky's zeer aan elkaar gewaagd. Ik kan ook met zekerheid zeggen dat ik er nooit een glas van zou afslaan. De Wild Turkey werd uiteindelijk mijn favoriet, maar slechts met een haartje. In feite won de George Dickel voor mij zowel op de neus als op het palet. Maar de afdronk van de Wild Turkey moet een van mijn favoriete afdronkmomenten aller tijden zijn en daardoor scoorde die voor mij nog wat extra punten. Hoe dan ook, ik kan me niet voorstellen dat iemand teleurgesteld zou zijn in een van beide. Dus, als je toevallig een fles van deze whisky's thuis hebt staan: Schenk jezelf een glas in, leun achterover en geniet van het vuurwerk voor je zintuigen. En als je de 4e van juli viert in de Verenigde Staten? Neem er dan een slokje van terwijl je naar het echte vuurwerk kijkt! Veel plezier iedereen!
